کد مطلب:36204 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:109
«حق برادر دینی خود را به اعتماد آنچه كه ما بین تو و اوست- دوستی و یگانگی- ضایع مگردان زیرا كسیكه حق او را ضایع گردانی دوست تو نخواهد بود» از مشكلاتی كه گاهی در مواقع دوستی پیدا می شود شدت یك رنگی است تا جائیكه آدمی احتشام و وقار برادر دینی خود را نگه نمی دارد زیرا با او كاملا یك رنگ شده است. این حالت مقدمه قطع دوستی و ایجاد دشمنی و خصومت است زیرا این نحوه دوشتی همراه با بی اعتنائی و كم توجهی و مراعات نكردن شئن و شخصیت او، و [صفحه 228] در نتیجه تحقیر كردن و كوچ شمردن مقام اوست، و در چنین شرائب و احوالی قطع روابط دوستی، امری بسیار طبیعی و پدیدار شدن حالت خصومت و كینه توزی، جریانی عادی می باشد و خلاصه همانگونه كه احتشام زیاد گرفتن و تشریفات خستگی آور برای دوستان قائل شدن منجر به جدائی میشود، در هم شكستن احترام آنان- به اعتماد یكرنگی- نیز گام برداشتن بسوی دشمنی و جدائی خواهد بود. بنابراین نباید به اتكاء روابط دوستانه و رفاقت صمیمانه، حقدوست را ضایع كرد زیرا كسیكه حقش از بین رفته برادر و دوست صمیمی نخواهد شد و باید در مقام دوستی روشهای ناپسند و توقعات بیجا را كنار گذاشت كه این خود موجبات تیرگی روابط دوستی را فراهم می آورد.
(و لا تضیعن حق اخیك اتكالا علی ما بینكو بینه فانه لیس لك باخ من اضعت حقه)
صفحه 228.